Terapia autoagresji, leczenie autoagresji, hipnoterapia w autoagresji

Czym jest autoagresja?

Autoagresja to działania mające na celu sprawienie sobie krzywdy fizycznej lub psychicznej. Są to
wszelkie zachowania wymierzone przeciwko sobie samemu, służące rozładowaniu trudnych emocji, z
którymi osoba nie potrafi poradzić sobie w inny sposób. Jest to celowe zadawanie sobie bólu
fizycznego lub psychicznego, w celu manifestacji problemów emocjonalnych. Autoagresja niesie za
sobą konsekwencje zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

Autoagresja może być:
– bezpośrednia – ma miejsce wtedy samookaleczanie lub samooskarżanie
– pośrednia – osoba prowokuje lub poddaje się agresji innych
– werbalna – samooskarżanie się, obwinianie siebie, samokrytyka, zaniżanie własnej oceny
– niewerbalna – polega na samookaleczaniu.

Do zachowań autoagresywnych zalicza się samookaleczanie niezagrażające życiu, próby samobójcze
oraz pozbawienie siebie życia.

Jakie są przyczyny autoagresji?

Działania autoagresywne mogą pełnić w życiu człowieka różne funkcje. Autoagresja jest najczęściej
sposobem pozbywania się lub chociaż zmniejszania poziomu wewnętrznego napięcia, które może być
spowodowane uczuciem niezrozumienia, nienawiści, gniewu czy poczucia winy. Wysoki poziom
nagromadzonych negatywnych i trudnych do zniesienia emocji powoduje chęć ulżenia sobie poprzez
zadawany ból fizyczny. Ból emocjonalny jest tak duży, że samookaleczanie i ból z tym związany
prowadzi do chwilowej ulgi. Wyrażenie wewnętrznego cierpienia w postaci fizycznej rany powoduje
już spadek napięcia. Czasem dla osoby samookaleczającej się jest to jedyna dostępna forma uporania
się z negatywnymi uczuciami. Często jest to też brak możliwości wyrażenia tego, co czuje się wobec
osoby będącej źródłem przykrych emocji.
Osoba samookaleczjąca się nie zawsze rozumie źródło trudnych emocji. Nie uczono nas, że oprócz
miłości do bliskich osób można czuć też inne emocje, na przykład złość czy gniew. Niektórzy wypierają te
emocje, ponieważ są „złe”, ponieważ nie wypada ich czuć, a już tym bardziej o nich mówić. A one tam
są. I dają o sobie znać. Powodują to wewnętrzne cierpienie, stające się nie do zniesienia… Ten
emocjonalny ból, który zagłuszyć może tylko fizyczne cierpienie.

Najczęściej temat autoagresji dotyczy nastolatków, którzy potrzebują uwagi, bezwarunkowej miłości,
wsparcia i zrozumienia rodziców. Jeśli mają niedostępnych emocjonalnie rodziców, zajętych
własnymi sprawami, stosującymi nakazy i zakazy, czują się niezauważeni. Ich potrzeby nie są w takim
domu brane pod uwagę.

Samookaleczanie oprócz funkcji rozładowania trudnych emocji pełni również rolę manifestacji
cierpienia. Wielu nastolatków cierpiących na tego typu zaburzenia to osoby wychowywane w
warunkach nadmiernej kontroli ze strony bliskich. Jeśli nastolatek w swoim domu nie może
decydować, ponieważ nikt nie pyta go o zdanie lub rodzice wiedzą lepiej od niego, autoagresja jest
także potrzebą przejęcia kontroli i autonomii. Jedyną dostępną możliwością decydowania o sobie
samym.

Zachowania autoagresywne mogą również świadczyć o nadużyciu ze strony innych ludzi. Często
dotyczy to ofiar molestowania seksualnego w dzieciństwie. W pewnym sensie takie osoby
autoagresję traktują jako przejęcie kontroli nad własnym ciałem. W końcu to oni mogą o nim
decydować.

Autoagresja może być również formą karania siebie samego. Poczucie winy lub wstyd towarzyszące
jakiemuś traumatycznemu wydarzeniu wyrażane jest karaniem siebie za zaistniałą sytuację. Często
dotyczy dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, które winią siebie za nieprawidłowe funkcjonowanie systemu
rodzinnego.

Jak poradzić sobie z autoagresją/samookaleczaniem?

Pierwszym podstawowym krokiem jest dotarcie do emocji, które powodują ten wewnętrzny,
emocjonalny ból. Ich uświadomienie i zrozumienie jest podstawą do uwolnienia i przepracowania
tego, co trudne. Należy zrozumieć, że każda emocja jest okej – nie ma ani dobrych, ani złych. Każda
emocja mówi nam o czymś i mamy do niej prawo. Rozładowanie i uwolnienie tych wypartych emocji
sprawia, że osoba czuje ulgę. Kolejnym krokiem jest znalezienie innego sposobu umożliwiającego
rozładowywanie gromadzących się w przyszłości emocji i radzenie sobie z nimi w inny niż dotychczas
sposób. Alternatywne sposoby uwalniania stresu i wewnętrznego napięcia stają się wtedy nowym
nawykiem.

Jeśli autoagresja jest przejawem problemów tkwiących w rodzinie, zalecam, by równoległej terapii
poddał się rodzic będący mocniej związany z dzieckiem. Zmiana zawsze powinna wychodzić od
rodziców. Nie można oczekiwać od dziecka, by poradziło sobie z problemem mającym źródło w
środowisku rodzinnym, jeśli to środowisko i atmosfera pozostaje bez zmian.

Podobne wpisy

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *